Eén miljoen euro. Dat was het minimumbedrag voor de aanvraag van projectgeld in het kader van “zwaar materiaal”. We maakten niet echt kans om het te halen want het fonds was bedoeld om laboratoria in te richten en het was niet zeker of de commissie zou akkoord gaan met onze omschrijving van een architectuurlaboratorium : “boeken en een atelier om te digitaliseren”. Met wat passen en meten schreven we een dossier bij elkaar waar we het bedrag net haalden : scanners, storage, software, hardware en de aankoop van de boekencollectie van Geert Bekaert.
Alles moest in zoveelvoud op papier ingediend worden tegen dat uur, die dag. De kopieermachines werkten tegen en nadat de aanvraag verzameld was met ijzersterke, nauwelijks te verwijderen nietjes bleek een blad fout te zitten. Het spannendste vergeet ik bijna nog: de hoofdaanvrager was net die week enkel te bereiken door op een vast uur te bellen naar een eenzame telefooncel ergens op het Franse platteland.
Maar, het dossier was op tijd binnen en de uitslag kwam bijna meteen. Rector André de Leenheer belde zelf, klonk zowel geamuseerd als verbaasd en was zoals steeds zeer duidelijk: we maakten geen enkele kans. Alhoewel. Hij voelde er wel iets voor om een scanatelier uit te bouwen en om de collectie van Geert Bekaert aan te kopen zodat UGent één van de rijkste architectuurcollecties zou bezitten met wat er al was in de Boekentoren en in de vakgroep. Als we een redelijk budget zouden aanvragen zowel voor het één als voor het ander zou hij er voor zorgen dat het geld er kwam. Een paar jaar later maakte hij trouwens dezelfde belofte voor het budget van de restauratie van de Boekentoren en ook dat is er gekomen.
De Bekaertcollectie was een huis vol. Nokvol. Tussen de rekken lopen was zowel fascinerend als onwerkelijk. Met tussendoor heerlijke koffie in porseleinen kopjes op het mooiste tafellinnen of koele witte wijn. En vooral verwondering over de rijkdom en de omvang van de boekenverzameling. Blij en fier omdat het naar Gent kwam.
De verhuis begon met nauwelijks aanraken maar wel precies archiveren en fotograferen van hoe de boeken bij elkaar stonden om de samenhang nooit meer kwijt te raken. Zorgvuldig inpakken en langzaam verhuizen om dan voor de allermoeilijkste opdrachten te staan : plaats vinden en beschrijven.
Dat de collectie die we ooit als laboratorium probeerden te laten financieren nu in een oud labo zal komen te staan (en wat voor één) is wellicht toeval. Of misschien ook niet, want wat een wonder project.
Bibliotheekblog Architectuur : 